[vc_row][vc_column][vc_column_text]

دوستی عمیق، دوستی کم عمق

[/vc_column_text][vc_column_text]به چند سال اخیر زندگی اش که فکر می کند متوجه می شود نقش اینترنت و شبکه های اجتماعی تا چه اندازه در زندگی اش پررنگ بوده. تقریباً هیچ روزی نبوده که پای یکی از این شبکه ها ننشسته باشد و ساعتها با دوستان مجازی آن سوی صفحه گپ نزده باشد. هردوره چیزی مد روز بود و او هم برطبق همانها پیش می رفت؛ یاهو مسنجر، سایتهای مخصوص چت، لاین، وایبر، تانگو، لینکدین، اینستاگرام، تلگرام و هر فضای دیگری که وجود داشت برای مدتی پاتوق حضور او بود. ظاهراً در آن لحظه لذت می برد اما الان با سنجیدن اوضاع این چندسال چیز دیگری حس می کرد.

او با یادآوری خاطرات دوران قدیم حس می کرد تمامی این سالها را نقد باخته. آن روزها که با دوستانش دیدار حضوری داشت یا تلفنی حرف می زد عشق و لذت از وجود یار را به شکلی دیگر حس می کرد. طعم حلاوت بسیاری از آن دیدارها و گفت و شنودها چیز دیگری بود. انگار دوستیهای آن زمان عمقی داشت که عالم مجازی هرگز امکان پرکردنش را پیدا نکرد. در سالهای اخیر وقت بسیار زیادی برای صحبت با آدمها دنیای مجازی صرف کرده بود، اما ژرفنای دوستیهایش هرگز مانند دوران گذشته نبود. به راستی علت چیست؟ هرچه فکر می کرد متوجه نمی شد.

به راستی علت چیست؟ در اینجا دلایل اصلی تفاوت دنیای تلگرام و اینستاگرام و امثال آنها را با دنیای دیدوبازدید مقایسه می کنیم:

دنیای مجازی پهناورترین سرزمین تنهایی انسان‌هاست. اگرچه کاربرد اصلی شبکه‌های اجتماعی تسهیل در برقراری ارتباط افراد می باشد اما یکی از نشانه‌های تنهایی آدم‌ها، فعال بودن بیش از اندازه در دنیای مجازی است. تحقیقات نشان می دهد که حضور مداوم در شبکه‌های اجتماعی با احساس تنهایی و انزوا ارتباط مستقیم دارد و افسردگی شایع ترین آسیب فضای مجازی شناخته شده است .

در آغاز انتظار بر این بود که دنیای مجازی انعکاسی از دنیای واقعی باشد، اما چنین نشد و جهان مجازی انسان را به موجود تنهای اجتماعی تبدیل کرد.

دنیای مجازی انسان را از خودِ واقعی‌اش دور می‌سازد. اغلب کاربران شبکه‌های اجتماعی با نقاب وارد دنیای مجازی می شوند. برای فرار از واقعیت زندگی‌ یک هویت مجازی برای خود می سازند تا آن چنان که دلشان می‌خواهد باشند، نه آن چنان که واقعا هستند.

دنیای مجازی افراد دور را نزدیک و افراد نزدیک را دور می‌سازد؛ زیرا فرد سعی میکند ارتباط کمتری با کسانی داشته باشد که او را می شناسند و بیشتر وقت خود را در دنیایی سیر می کند که می تواند با خیالی راحت شخصیتی دیگر از خود بسازد. کم کم فرد مجذوب شخصیت کاذب خود می‌شود. به این ترتیب دنیای مجازی نه تنها فرد را از خودش بیگانه میکند بلکه از بستگان و اقوامش هم دور میکند گاهی حتی فرد ساعتها با اقوام نزدیک خود در تلگرام، وایبر، فیس‌بوک و اینستاگرام و محاوره غیر کلامی دارد اما به مرور زمان همین فرد در جمع دوستانه مهارت مکالمه را از دست می دهد، و ارتباطات مصنوعی را به ارتباطات واقعی ترجیح می‌دهد .

کلمات کافی نیستند!

نکته قابل تامل اینجاست. کلمات کاملترین ابزار برای برقراری ارتباط نیستند.

علیرغم اینکه دنیای مجازی حدومرزی ندارد و به راحتی میتوان در این فضا دوستان بیشماری داشت, ساعتها به گپ و گفتگو نشست، از خود ساختگی سخن گفت اما هیچ یک از این دوستی ها لذت یک لحظه با هم بودن در دنیای واقعی را نخواهد داشت. انگار جنس رابطه با احساس بودن، در کنار دوست، رنگ دیگری میگیرد.

وقتی در کنار کسی که دوستش داری بنشینی، چهره به چهره ، روی در روی او، نگاهت را به نگاهش گره بزنی و از خود واقعی ات سخن بگویی رابطه ات معنا پیدا میکند، زمان این رابطه مهم نیست کوتاه هست اما عمیییییق!!! محدود است اما واقعی است!!!

در دنیای واقعی وقتی سخن میگویی چهره ات حس تو را نشان میدهد نمیتوانی وانمود کنی حالت خوب است در حالیکه غمگینی، نمی توانی حلقه اشک را در چشمان دوستت ببینی و بی تفاوت باشی!!!

در دنیای واقعی غم ،خوشحالی و اندوه  از چشمان ات پیداست دیگر نیازی به استیکر خنده ، استیکر غمگین و یا صورتکی با چشمان ورقلمبیده نداری؛ کافیست فقط سرت را بالا بگیری تا تمام حس ات از چشمانت بیرون بریزد.

در دنیای واقعی برای بیان حس ات نیازی به صف کردن واژگان سخت و ثقیل نداری. اما در دنیای مجازی فقط واژگان در خدمت تو هستند ، ساعتها میتوانی برای توصیف حال خودت سخن بگویی.

این در حالیست که در دنیای واقعی کافیست فقط در چشمان عزیزت نگاه کنی و حسی متفاوت در رابطه ایجاد کنی. می دانید چرا؟!!!

کلمات و واژه هایی که برای ایجاد ارتباط استفاده می شود، کمترین اهمیت را در انتقال اطلاعات دارد. در دنیای مجازی تنها ابزار برقراری ارتباط و انتقال پیام کلمات هستند روانشناسان معتقدند میزان تاثیر محتوای کلام %5 تا ۷% است.

در واقع در دنیای مجازی فقط از 5% توانایی خود برای انتقال احساسات استفاده میکنید که اگر به استیکر خنده و گریه هم متوسل نشوید گاهی خشم شما خوشحالی شما قلمداد میشود و گاهی خوشحالی شما ناراحتی شما برداشت می شود و وای به حال رابطه تان در چنین لحظاتی!!!

در دنیای واقعی شما علاوه بر محتوا عنصر دیگری برای اثرگذاری کلامتان دارید بنام لحن کلام و یا آهنگ کلام که 25% تا35% در انتقال پیام شما نقش دارد

ایا میتوانید در دنیای مجازی پیامتان را از یکنواختی بیرون بیاورید مثلا لحن پیام نوشته شده خود را بالا و پایین بیاورید تا مخاطبتان جذب گفتگوهای شما شود؟!!!

زبان بدن

و اما مهمترین عنصر در ایجاد یک ارتباط خوب و موثر، زبان غیر کلامی یا همان زبان بدن است.

زبان غیر کلامی بیشترین تاثیر را در برقراری ارتباط دارد و تو دوست عزیز در دنیای مجازی از آن غافل هستی.

زبان غیر کلامی شامل همه حرکات بدن هنگام سخن گفتن است .از طرزنگاه ما گرفته تا نحوه نشستن و ایستادن ما، که هر کدام می تواند پیامی را منتقل کند که نشانه حس درونی ماست

واژگان اطلاعات را انتقال می دهند، اما زبان غیر کلامی آنچه که در درون ماست به مخاطبمان می رساند .برای همین است که اگر شما یک ساعت پای صحبت دوستتان بنشینید حسی متفاوت، عمیق و پویا خواهید داشت که هزاران ساعت گفتگوی در دنیای مجازی این حس را به شما نخواهد داد.

حال که اینها را دانستید به طور جدی برنامه ای برای دیدار با دوستانی بچینید که مدتهاست تنها از طریق دنیای مجازی با آنها در ارتباط بوده اید و هردو از دیدار یکدیگر و لذتهای حاصل از آن محروم بوده ای. برایتان اوقات خوشی را آرزو می کنیم.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]